Wiesz co? Chyba wyjadę na Kostarykę i do końca życia będę się utrzymywać z handlu kubańskimi prochami i hodowli narwali.

           Siedziałam na ławeczce w parku, beztrosko machając nogami. U moich stóp walało się puste pudełko po popcornie, który zużyłam ciskając we wszechobecne, rozwrzeszczane dzieciaki. Była ładna pogoda, słońce nieźle dawało po oczach. Znudzona wydymałam policzki.

- Co będziemy robić? Masz jakieś pomysły? – rzuciłam.

- Mhmmm… - z mojej kieszeni dobył się zduszony pomruk Blasta. Jak zwykle mnie zlewał. Zmarszczyłam nos.

 – Słuchasz mnie w ogóle? – Żadnej reakcji – Wiesz co? Chyba wyjadę na Kostarykę i do końca życia będę się utrzymywać z handlu kubańskimi prochami i hodowli narwali – Dalej nic – Haloo? Jestem w ciąży? – Zniecierpliwiona dźgnęłam kieszeń palcem.

- Spa-ać! – jęknął Bakugan.

- Ty nic tylko śpisz. Jesteś pieprzoną stratą miejsca – burknęłam. Po chwili jednak dałam mu spokój.

            Nagle dostrzegłam błysk błękitnego światła. Odwróciłam się w tamtym kierunku. Pomiędzy drzewami pojawiła się pulsująca, niebieska kula energii. Wstałam i podeszłam bliżej.

- Ej, Blast, chyba powinieneś to zobaczyć.

- Daj mi spokój!

- To jest chyba jakiś portal, albo coś…

- To przez grzybki – uciął.

- Nigdy nie zwalaj winy na grzybki – mruknęłam – Tylko żeby potem nie było na mnie – I wskoczyłam do środka.

            Z impetem zaryłam o drewnianą podłogę. Jęknęłam cicho, ale zaraz potem się poderwałam. Znajdowałam się w schludnym gabinecie z masą szafek zapchanych papierami. Pod wielkim oknem stało biurko, przy którym siedziała całkiem młoda kobieta z białymi włosami i baaardzo niebieskimi oczami. Spojrzała na mnie znad jakichś formularzy i westchnęła.

- Witam w Baku Akademii, elitarnej szkoły dla młodych graczy Bakugan  – wyklepała z pamięci – Panna Yoko Shizukesa?

- Ja… Szkoła? Na serio? Och… łał… cudownie – to było jedyne co mi przyszło do głowy – A pani to…?

- Jestem tutaj dyrektorką – powiedziała z cierpiętniczą miną - No więc… to klucz do twojego pokoju i plan budynku – nieco sztywno podniosłam kartkę i wstałam.

Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym czegoś nie zawaliła, więc wstając zaczepiłam nogą o dywanik i krzesło walnęło z głośnym hukiem o podłogę. Chyba tylko to było skłonne ruszyć tyłek (czy co on tam ma dop. aut.) mojego bakugana, bo poderwał się z mojej kieszeni i zaczął wrzeszczeć:

- Coś ty zrobiła?! Gdzie my do cholery jesteśmy?! – spostrzegł niebieską Dyrkę – Kim TY do cholery jesteś?!

            W akompaniamencie wrzasków Blasta ruszyłam na poszukiwanie pokoju, tłumacząc mu po drodze, że nie ma czym się martwić, bo to tylko jakaś schizofreniczna, magiczna super-szkoła, z dyrektorką z włosami odbarwionymi od psychotropów i szkolnymi autobusami w formie międzywymiarowych portali. Jeśli to tylko kolejny odjazd, to muszę przyznać, że całkiem niezły.

            Po kilku godzinach poszukiwań znałam położenie stołówki, sali balowej i większości klas, ale nigdzie nie było widać mojego pokoju. Zrezygnowana usiadłam na parapecie, na setnym korytarzu. Przez okno było widać kilka boisk i jakieś ławki. Dalej spore jeziorko, a później już tylko las. Wróciłam wzrokiem do jeziorka.

- Lubię łódki – powiedziałam nagle – One tak płyną. Przez morza i w ogóle.

            Blastoise się nie odezwał. Najwidoczniej znowu był obrażony o coś tam. Przez chwilę zaległa cisza.

- Ekhem… Zamierzasz tu tak sterczeć, czy może znajdziemy w końcu ten durny pokój? – burknął bakugan niespodziewanie. W jego głosie słychać było ciężkiego focha.

- Tsaa… - potoczyłam bezradnie wzrokiem po korytarzu – O patrz! To te drzwi! One cały czas tu były? Niemożliwe! – Blast mruknął coś w stylu ''Zadźgam-cię-tępym-nożem-we-śnie-i-zatańczę-na-twoim-grobie.''

- Oj, już przestań! Przecież każdemu mogło się zdarzyć!

Uraczyłam drzwi kopniakiem z półobrotu i moim oczom ukazał się mały, jednoosobowy pokój. Ściany były białe, co kojarzyło mi się z zakładem psychiatrycznym, a poza łóżkiem stały tu tylko szafa, biurko i komoda. Była też osobna łazienka.

- I jak ci się podoba? – zapytałam bakugana z radością.

- Śmierdzi krwią – zawyrokował. Faktycznie na kołdrze było trochę zaschniętych bebechów. Najwidoczniej częste zgony były tu normalne, a poprzedni lokator wysiedlił się stąd w dość, hm, żywym tempie. Zmarszczyłam czoło i podniosłam całe naręcze pościeli. Manewrując pomiędzy meblami dobrnęłam do wyjścia i wywaliłam wszystko na korytarz. Rozległ się łoskot i głośne przekleństwa: trafiłam w wózek sprzątaczki, który staczał się teraz po schodach.

- Ups! – Błyskawicznie zamknęłam drzwi. Wrzaski było słychać jeszcze przez kilka dobrych minut. Wypuściłam powietrze i przygładziłam włosy. No brawo.

            Opadłam na łóżko. Cała ta akcja była dość dziwna, ale i tak nie mogłam opanować podniecenia. Wyobraziłam sobie, że jestem jakąś alternatywną wersją Harry’ego Potter’a.

- To ten… Szopkę pod tytułem ,,Pierwszy dzień szkoły’’ sobie odpuścimy? – zapytał z nadzieją Blast.

- Chyba śnisz. To będzie musical. Z fajerwerkami i z confetti – Uśmiechnęłam się szeroko na samą myśl.

___________________________________________________________

 Hej, to moja pierwsza notka w BA, mam nadzieję, że w miarę znośna. Nie za długa, bo i za bardzo nie ma o czym pisać. Moja postać to Yoko Shizukesa, 16 lat, bakugan - Blastoise, domena - Subterra.

GG: 47107214

To tak na przyszłość. Jak najbardziej proszę o oceny i wytykanie wpadek ;DD