Ostatnia wojna...

MUZYKA 

***Sethari***

Nim zdążyłam otworzyć usta Hiroki zniknął za zakrętem. I zostałam sama. Oparłam sie o ścianę i rozejrzałam się po korytarzu. Mój wzrok spoczął na sprzątaczce. Kobieta chyba to poczuła, bo zaprzestała wykonywaniu jakieś czynności i odwróciła sie do mnie. Spojrzała mi w oczy, poczułam na plecach zimny dreszcz.

-No... Co sie tak gapisz?- Zapytała.

Szybko odepchnęłam się od ściany i żwawym marszem ruszyłam w dowolnym kierunku.

Z mojej kieszeni wyleciała Semper. Cóż, najwyraźniej dopiero co się obudziła.

-Dobra, nie wytrzymam. On ci się podoba, co?- Myliłam się, nie spała.

-C-co? Ale o kim ty mówisz?- Czułam jak spalam buraka...

-Nie udawaj kozy! Mówię o...

-Zaraz, co?! Kozy? KOZY?- Wytrzeszczyłam na nią oczy w wyrazie twarzy "WTF?!"

-Oj czepiasz się jak rzep psiej sierści.

-Chyba "jak rzep psiego ogona"...- Poprawiłam.

-Znowu to robisz! A teraz wracając do tematu...- Cholera, a myślałam, ze zapomni.- On, w sensie Hiro, ci się podoba, prawda?

Milczałam. No, bo co miałam powiedzieć? W końcu przyszedł mi do głowy jakiś wykręt.

-Nie znam go... Z resztą próbuje zabić moją przyjaciółkę. Jest wredny, sarkastyczny, chamski, tak bardzo mroczny i tajemniczy z tym swoim uśmieszkiem...

-Ale to cię w nim pociąga.- Podsumowanie Semper Fi było bardzo trafne.

-Może... Ale nie chcę znowu tego przechodzić. To za bardzo boli, kiedy się kończy, a kiedyś skończy się z pewnością.

Na całe szczęście moje rozmyślania przerwał głos dyrektorki dobiegający z głośnika wiszącego pod sufitem. "Akemi Ichiro proszona do sali matematycznej."

-To muszą być kłopoty.- Mruknęłam do siebie i automatycznie ruszyłam w tamtą stronę.

Dotarłam na miejsce po jakiejś chwili. Drzwi sali były uchylone. Stanęłam obok nich i nasłuchiwałam.

-Mogę ci pomóc...- To głos Akemi.

Ten drugi, z nutą jadu i goryczy, należał z pewnością do Hirokiego. Wiedziałam, że Aki sobie poradzi. Czekałam więc cierpliwie, oparta o ścianę. Po jakiejś chwili moja przyjaciółka wyszła trzaskając drzwiami. Szybkim krokiem minęła mnie chyba nawet nie zauważając. Była pochłonięta myślami. Po krótkim przemyśleniu sytuacji postanowiłam, ze wejdę do środka. Otworzyłam powoli drzwi. Hiro stał do mnie tyłem.

-Dlaczego tak ci zależy, żeby ją zabić?- Spytałam cicho. Milczał.- Czemu chcesz mi odebrać przyjaciółkę?- Powiedziałam z większą mocą.

***Hiroki***

Słowa Seth mną trochę wstrząsnęły.

Obejrzałem się na nią przez ramię. Była niezadowolona. Cóż, co się dziwić.

- Seth...ja...- Przeczesałem ręką włosy.

- No odpowiedz mi, dlaczego chcesz mi ją zabrać? - Dziewczyna naciskała. Ta czarnowłosa chyba rzeczywiście musiała być dobrą osobą. Stawiło się za nią trochę osób. A Seth? Seth by pewnie sama dla niej zaryzykowała własnym życiem. Nie rozumiałem już, czemu Niebieska chce się jej pozbyć. Jak taka dziewczyna może szkodzić?

- Nie będę z tobą rozmawiał! - Warknąłem po chwili i ruszyłem do wyjścia. Jednak ta się wcale nie odsunęła z drogi.- Seth, przesuń się do cholery!

- Nie przesunę się! - Zawołała wojowniczo. Przekręciłem oczami.- Odpowiedz mi dlaczego tak się na nią uwziąłeś! Będę jej bronić, słyszysz?!

- Tak, słyszę, dałaś mi to już do zrozumienia - westchnąłem.- Słuchaj, muszę sobie niektóre sprawy przemyśleć.

- Trzeba było to zrobić wcześniej! - Syknęła, łapiąc mnie za kołnierz.- Zanim z nami zadarłeś!

- Ja chcę po prostu mieć to zadanie z głowy i wynieść się stąd! - Ryknąłem nagle, odpychając ją.- Nigdzie nie pasuję i tutaj też tak będzie! Im szybciej to zrobię tym szybciej ona mnie odeśle na ziemię i...

- Ona? - Seth zamrugała - Znaczy kto?!

- Nieważne! - Krzyknąłem. Wyminąłem ją i ruszyłem powoli przez korytarz.- Ale uwierz, że wcale nie mam już na to wszystko ochoty...

*** Sethari ***

Kiedy mnie odepchnął, potknęłam się o swoją nogę i runęłam do tyłu.

-Kim jest ta cała "ona" ?- Nie ustępowałam. Musiałam się dowiedzieć kto i dlaczego zlecił mu to zadanie.

-Zamknij się w końcu !- Ryknął Hiroki, patrząc na mnie z góry.- Zadajesz za dużo pytań ! Zawsze byłaś tak upierdliwa ? Nie sądzisz, że czas spiąć chudy zad i zająć się własnym życiem ?

Przyznam, trochę mnie to zabolało. Mimowolnie w kącikach oczu zebrały mi się łzy.

-Co ?! Może jeszcze zaczniesz ryczeć ?- Nerwy mu puściły. Oparł ręce na kolanach i schylił się nade mną.- Życie to nie bajka ! Czas się obudzić księżniczko, bo inaczej ci twoi cholerni przyjaciele utopią cię w gównie !

I w tym momencie to ja nie wytrzymałam. Złapałam go jedną ręką za kołnierz i podniosłam się do pionu. Nasze twarze dzieliło może dziesięć centymetrów.

-Słuchaj no, zas**ny kretynie ! Moi przyjaciele to moje życie, dlatego im ufam i dla nich jestem gotowa ryzykować wszystko ! I nie pozwolę, żeby jakiś pseudo buntownik z wyboru ich obrażał. Ktokolwiek zlecił ci to zadanie będzie musiał trochę jeszcze poczekać, bo ja się nie poddam. Po moim trupie. A jeśli nie masz żadnych ludzkich uczuć to zabij mnie już teraz ! Proszę bardzo !- Wykrzyczałam mu to prosto w twarz, a potem uniosłam rękę w której trzymał pistolet i przystawiłam sobie lufę do skroni. Ponownie się odezwałam, ale tym razem dużo ciszej i spokojniej.- Śmiało. Wystarczy jedynie pociągnąć za spust.- Cały czas patrzyłam mu w oczy.

Hiroki przez chwilę się nie ruszał. Potem opuścił broń i odezwał się z rezygnacją.

-Nie umiem… Nie umiem cię zranić…

Mimo, iż mówił cicho, jakby bojąc się zmącić tę wiszącą w powietrzu ciszę, patrzył mi cały czas w oczy z pewnym błyskiem, którego nie mogłam rozszyfrować. Powolnym ruchem ręki odgarnął mu za ucho niesforny kosmyk włosów.

-Mówił ci już ktoś, że masz ładne oczy?- Zapytał cicho, unosząc jeden kącik ust w uśmiechu.

Zarumieniłam się... Chyba.

-Cóż... Mamy taki sam kolor oczu...- Mruknęłam.

-Tak... Ale tobie z nim bardziej do twarzy.

Mimowolnie uśmiechnęłam się lekko, spuszczając wzrok. Hiroki uniósł delikatnie palcem mój podbródek, zmuszając, bym na niego patrzyła. W źrenicach tańczyły mu wesołe iskierki. Był tak blisko... Ledwie kilka centymetrów... ''Na co czekasz Seth? Przecież chcesz tego. Nie zaprzeczysz...'' Dlaczego mój mózg tak dobrze mnie zna? Wspięłam się na palcach. Blondyn chyba nie miał zamiaru się stawiać, bo objął mnie w pasie. Czułam na ustach jego gorący oddech. Wpadające przez okno promienie zachodzącego słońca zatrzymywały się na końcach jego nieułożonych włosów, dodając im złotego połysku. Był przystojny... Cholernie przystojny. Zbliżył sie jeszcze centymetr i już miał złączyć nasze usta, kiedy za oknem coś rozbłysnęło. Potem huk i cała akademia zatrzęsła się. Spojrzeliśmy po sobie z Hirokim. Przez kilka sekund panowała cisza, a potem tuż za nim zaczęła zapadać się podłoga. Niższe piętra już prawie jej nie miały. Blondyn ruszył w stronę drzwi ciągnąc mnie za sobą za rękę. Weszliśmy do klasy obok i spojrzeliśmy przez okno. Przez główną bramę akademii, na dziedziniec, maszerowało wojsko z Niebieską 2.0 na czele.

-No... To zaczęła się wojna...- Szepnęłam i spojrzałam na twarz Hirokiego zastygłą w zaciętym wyrazie.

Wtedy z głośników usłyszeliśmy głos Sunoga.

-Słuchajcie wszyscy! Widzicie, co się dzieje! Każdy, kto ma jakąkolwiek broń, bierze ją i schodzi na parter do drzwi frontowych! Szybko!!

Jedno spojrzenie wystarczyło za kilka słów. Ruszyliśmy w stronę swoich pokojów. Otworzyłam drzwi z hukiem

-Semper ! Wstawaj! Jesteś mi potrzebna !- Krzyknęłam wyciągając spod łóżka moją torbę z arsenałem.

-Tak, wiem… Widziałam.- Powiedziała Fi podlatując.

Wyciągnęłam z torby trzy karabiny maszynowe i dwa noże, które umieściłam w butach. Broń palną przewiesiłam przez ramię i wybiegłam z pokoju, po drodze łapiąc z szafki kilka magazynków.

MUZYKA

Po drodze natknęłam się na Hirokiego. Cóż… Albo jestem ślepa, albo miał ze sobą tylko pistolet. Spojrzałam na niego wymownie i dałam mu dwa swoje karabiny. Dotarliśmy na parter. Dołączyli do nas Sun, Aki, Claire, Oda, Kazahana, Akisashi, Raito, Sleyder i cała reszta uczniów. Wyszliśmy przed budynek. Kilkaset metrów przed nami zebrała się armia Niebieskiej. Koło tysiąca osobników, z wyglądu przypominających niemalże Tytanów, przeciwko liczącej nieco ponad czterysta osób grupie uczniów. Nasz strach chyba zaczął osiągać poziom krytyczny. Przyszło mi do głowy tak wiele słów, którymi mogłabym pocieszyć najmłodszych uczniów… Jednak nie umiałam ich wykrztusić. Zamiast tego zaczęłam cicho śpiewać:

Nie złamią nas więzienną katuszą

Nie skonamy z żalu i łkań,

W swej walce o sprawę ludową

Złożymy ostatnią swą dań.

Nastała chwila ciszy. Potem odezwał się kolejny głos… Akemi:

Dla sprawy wolności i ludu

Przedwcześnie zstąpimy w grób,

Lub my, towarzysze walki,

Na cmentarz odniesiemy wrogów trup.

Słowa nie pochodziły z żadnego konkretnego utworu… Obie wymyślałyśmy je na poczekaniu, chcąc przerwać ciszę, która napełniała nasze głowy najczarniejszymi myślami. Nagle usłyszałam dwa męskie głosy. Tak różne, a jednak tak podobne. Hiroki i Sunog, zupełnie jakby czytali sobie w myślach, śpiewali razem, wcześniej darzący się nienawiścią, teraz stojący ramie w ramię, gotowi do walki:

Nie zemrzemy za kratą więzienną,

Nie znęci nad nami się kat.

Zamkniemy sami swe oczy,

Gdy żegnać na zawsze będziemy ten świat.

I wtedy stało się coś, czego zupełnie się nie spodziewałam. Odezwały się głosy innych studentów. Na jedną nutę zagrzmiała pieśń:

Odniosą martwe nasze zwłoki

Na cmentarz lub rzucą w odmęty fal,

Lecz ból ich piersi nie będzie tłoczył

A w oczach tlić się będzie jedynie żal.

W oczach stanęły mi łzy. Choć w tak tragicznych okolicznościach, zjednoczyliśmy się, tworząc chyba najlepsze wspomnienie, jakie zabierzemy ze sobą na tamten świat. Ruszyliśmy marszem na wroga nie przestając śpiewać.

Wściekłość nas tylko dławi,

W źrenicach zapala się gniew,

Przysięgamy pomścić akademii stratę

I krew poleje się za krew.

W nasze ślady inni pójdą

Na ciężką niedolę i trud,

Jak my, miłe życie oddadzą,

Za sprawę naszego domu i za lud.

Jak my, poświęcą swe ciała,

Krwią własną użyźnią ten ląd,

By akademia z gruzów powstała,

By przyszło zwycięstwo i sąd.

MUZYKA

Rozgorzała walka. Tu strzały, tam szczęk ostrzy, gdzie indziej krzyki. Z początku szło nam świetnie. Na ziemię padało coraz więcej mutantów dyrektorki. Widziałam jak Akemi przebija kataną jednego z nich, Sunoga, który, używając swoich mocy, powalał wielu jednym ruchem, Hirokiego, który niezwykle celnymi strzałami pozbawiał życia kilku w parę sekund. Nasze bakugany w rozwiniętej formie, walczące pod lasem… Sama, przy pomocy noży, karabinu i mocy Aquosa, niszczyłam każdego wroga. Ale w jednym momencie wszystko się odwróciło. Przeciwników przybywało. Mieli ciężką artylerię. Gdzieś za mną coś eksplodowało. Wysadzili stołówkę. Widziałam zmywarkę lecącą wysoko w górę i niknącą w chmurach. Potem jeszcze dwa wybuchy i jedyne, co mogłam zrobić, to patrzeć na upadek ogromnego budynku naszej Baku-Akademii. Niebo się zachmurzyło, a z padających pod własnym ciężarem murów uniosły się tumany kurzu. Nasz dom, nasz azyl, nasza nadzieja… Upadła. Tatsuya i Kira mieli wielkie szczęście, ze nie musieli tego oglądać... Ostatkiem sił dokończyliśmy naszą pieśń:

Lecz wiedzieć będą, jak myśmy wiedzieli,

Że z naszych popiołów i krwi

Narodzi się armia płomiennych mścicieli,

I będzie silniejsza niż my.

Zaczęliśmy przegrywać. Patrzyłam jak moi rówieśnicy giną. Ich ciała padały jedno po drugim, z twarzami zastygłymi w niemej rozpaczy. Słońce już dawno zaszło, a końca wojny nadal nie było widać. Moje oczy zapłonęły niebieskim ogniem, wezbrała we mnie wściekłość. Złapałam katanę, która wbita była w ziemię niedaleko ode mnie. Ostrze zalśniło w blasku księżyca. Ćwiartowało ciała, jedno za drugim. Zostałam otoczona przez patrzących na mnie wilkiem Tytanów. Byłam bez szans, a mimo to rzuciłam się przed siebie. Udało mi się powalić trzech, ale jeden złapał mnie i zacisnął ręce na moim gardle. Miałam wrażenie, że to mój koniec… Umierałam… I wtedy uścisk rozluźnił się a mój oprawca padł na ziemię. Zauważyłam, że ktoś strzelił mu między oczy. Odwróciłam się i zobaczyłam Hirokiego. W mroku nocy był jeszcze bardziej tajemniczy i pociągający niż zawsze. W podziękowaniu kiwnęłam głową i oboje wróciliśmy do walki. Nigdzie na polu bitwy nie było widać Niebieskiej. Poza tym faktem zauważyłam też coś dużo bardziej istotnego. Liczba wrogów zaczęła maleć. I chyba nie tylko do mnie to dotarło, bo atak ze strony uczniów znowu wzrósł. Niebo rozbłyskało raz po raz kolorowymi światłami. Minęło już tak wiele czasu. Każdy z nas znajdował się u kresu swych sił. Zlani potem i przyduszani przez kurz z gruzów akademii, który unosił się przy każdym kroku, staraliśmy się wykrzesać z siebie jeszcze tę ostatnią iskrę, jeszcze odrobinę siły na chociażby jeden cios. Ostatnie ciała Tytanów padły na ziemię, a razem z nimi i ja.

MUZYKA 

To, co zobaczyłam, nie było snem. Stałam jedną nogą w Zaświatach oko w oko z duszami zmarłych. Widziałam nie tylko wszystkich tych studentów, którzy polegli w czasie walki, ale i tych, którzy zginęli już wcześniej. Taiga… Obok niej wysoki białowłosy chłopak podobny do Raito. Trzymał za rękę dziewczynę o fioletowych oczach… Dante i Shaniqua. Granatowowłosa patrzyła ze łzami w oczach gdzieś za mnie. Odwróciłam się. Na ziemi, w kałuży krwi leżeli Raito i Sleyder, trzymając się za ręce. Widziałam ich dusze wstające z ziemi i ciała, zimne i nieruchome, które na niej pozostały. Czułam, że razem z nimi muszę pójść w stronę światła, jednak coś mi nie pozwalało. Słyszałam czyjś głos, wołający moje imię. Powoli otworzyłam oczy. Nade mną wisiała twarz Hirokiego. Widać było po nim zmęczenie. Ze skroni spływała mu stróżka krwi. Odkaszlnęłam, a chłopak przyciągnął mnie do siebie i objął. Upewniwszy się czy nic mi nie jest pomógł mi wstać. Rozejrzałam się. Usłyszałam zrozpaczony głos Sunoga, który nawoływał Akemi. On i kilka innych osób, które nie zajmowały się opatrywaniem swoich ran, szukało jej. Gdzieś w oddali, na gruzach akademii zobaczyłam drobny kształt o czarnych włosach.

-Aki !!- Krzyknęłam i rzuciłam się biegiem w tamtą stronę.

Reszta podążyła za mną. Padłam na kolana przy przyjaciółce. Otrzepałam jej ubranie i twarz z tynku i innego pyłu, i delikatnie umieściłam jej głowę na swoich kolanach.

-Aki…- Mówiłam cicho, ze łzami w oczach.- Aki obudź się… Błagam… Otwórz oczy, powiedź coś… Cokolwiek…- Zaczynałam tracić nadzieję. Podjęłam ostatnią próbę.- Aki, mam żelki…

Wtedy dziewczyna się poruszyła. Otworzyła oczy i usiadła. Natychmiast mocno ją przytuliłam. Wszyscy wokół odetchnęli z ulgą. Podnieśliśmy zielonooką z ziemi i ruszyliśmy przez dziedziniec… A raczej to, co z niego zostało. No właśnie… Zostało… Rozejrzałam się. Na całym, dość sporym pobojowisku, zauważyłam góra czterdzieści osób. Tych żywych. Cała reszta to nieruchome, martwe szczątki.

-Akemi… Ty wiesz, co zrobić…- Rzuciłam cicho, ogarniając wzrokiem otoczenie.

Czarnowłosa zamknęła oczy. Wszystkie ciała stanęły w płomieniach, który strawił je w ciągu kilku sekund. Ogień zgasł. Zawiał lekki wiatr, rozwiewając prochy wszystkich zmarłych. Staliśmy w jednym szeregu w milczeniu ich żegnając. Po chwili, jak na komendę, odwróciliśmy się, by spojrzeć na zgliszcza akademii. Właśnie wschodziło słońce. Wyłaniało się powoli zza ściany utworzonej z gruzów budynku i rzucało bladożółtą poświatę na nasze umorusane, zmęczone twarze. To był najpiękniejszy wschód słońca, jaki w życiu widziałam.

MUZYKA 

____________________

*Tekst pieśni- "Marsz Pogrzebowy" po kilku przeróbkach

Cóż... To juz koniec... Albo jak to przeczytałam w jednej z moich ulubionych ksiązek: "Koniec to nowy początek, który można przekuć w coś dobrego". Pisząc tą notkę kilka razy się popłakałam. Przyznaję się bez bicia. Powiem wam, że mam szczerą nadzieję, że za jakiś rok... Może trochę dłużej, wrócimy tu i odbudujemy, co upadło. Kocham was ludzie. Wszystkich bez wyjatków. Mimo, że się czasem nie dogadywalismy, to jesteśmy rodziną. Nie żegnam się ani z wami, ani z tym blogiem, bo, może naiwnie, ale wierzę, że jeszcze tu wrócimy.