Wspominajcie mnie zawsze z uśmiechem i radością- bo tylko to ma sens. Gdybyście mieli mnie wspominać przez łzy- lepiej o mnie zapomnijcie

Siedziałam na łóżku dokładnie przyglądając się księdze. Moja dłonie gładziły kartki, które były już pożółkłe ze starości.

Moja głowa rejestrowała mnóstwo informacji. Jak wypędzić demona, jakie są rodzaje demonów, po prostu wszystko!

Westchnęłam w końcu, zamykając książkę. Spojrzałam tępo za okno. To co przeczytałam… mogło nie być dobrą informacją dla moich przyjaciół.

Otóż drobnym druczkiem znalazłam dwie informacje. Pierwsza- że jeśli potomkini bogini zostanie zabita, demon się uwalnia i nie ważne czy tego chce, czy nie, niszczy wszystko co było z nią związane. Łącznie z ludźmi. A druga oznajmiała mi, że nie wszystko może się udać. Wyciągnięcie z człowieka demona, może się skończyć śmiercią owego człowieka.

I co ja mam zrobić!? Tak źle i tak niedobrze!

Rzuciłam książką o ścianę i z głośnym jękiem opadłam na poduszki.

Jeśli naprawdę umrę, to… to co wtedy?

Głupia ja, jak umrę to mnie nie będzie.

Ale co wtedy z moimi przyjaciółmi.

Trzeba było tak od razu!

Strzeliłam się otwartą dłonią w czoło. Świetnie, nie dość, że siedzi we mnie demon, to jeszcze nabawiłam się rozdwojenia jaźni. Po prostu świetnie.

Mała, nie narzekaj, zawsze mogło być gorzej- odezwał się głos w mojej głowie.

Taak, ciekawe w jaki sposób. Gorzej od śmierci i zostawienia wszystkich w cierpieniu.

Zawsze mogłaś być Voldemortem i zginąć bez przyjaciół.

Voldekim?

Harrego Pottera nie czytałaś? Voldziu to taki zły charakter bez przyjaciół i nosa.

Nosa? Nie, nie czytałam Harrego Pottera, jak to możliwe, że wiesz kim on jest, a ja nie! Przecież siedzisz we mnie!

A skąd ja mam to wiedzieć? Wiem i już!

Prychnęłam pod nosem i wstałam z łóżka. Muszę coś zrobić, bo zwariuję.

Wyszłam z pokoju i ruszyłam korytarzem na poszukiwanie Dyrki.

*Jakiś czas później*

-Ja tylko proszę panią o krótką odpowiedź! Tak czy nie?- jęknęłam wlokąc się za Niebieską 2.0.

-Nie rozumiem po co ci takie informacje! Nie chcę tu zawieruch z demonami!- oznajmiła ostro.

-Ale proszę panią! To bardzo ważne! Proszę, niech pani powie. Czy da się wyciągnąć z człowieka demona tak by nie umarł? To dla mnie bardzo ważne- złapałam ją za rękaw wrzosowego swetra i spojrzałam w oczy. Zmarszczyła brwi, a po chwili westchnęła ciężko.

-Tak Selene, to możliwe, jednak bardzo trudne. I musi to zrobić albo ktoś o ogromnej sile, albo parę silnych osób- oznajmiła w końcu i ruszyła dalej.

Popatrzyłam jeszcze raz na nią i w duchu podziękowałam, że jednak tu jest.

Bo może nieświadomie, ale dała mi pewną nadzieję. Nieco rozpromieniona, ruszyłam do pokoju Rena, by wszystko mu opowiedzieć.

*Jeszcze później*

Ścisnęłam mocniej jego rękę.

-Wszystko będzie dobrze, uwierz mi. Obiecuję- uśmiechnęłam się do niego. Zmarszczył niepewnie brwi i westchnął.

-Nie śpieszmy się z tym. Poczekajmy trochę, przejrzyjmy jeszcze te księgi, może znajdziemy coś jeszcze. Jakiś inny sposób- powiedział pozornie spokojnie, ale czułam, ze jego mięśnie się napinają.

-Zgoda- kiwnęłam w końcu głową, tak naprawdę jednak byłam świadoma tego, że raczej nie ma innego sposobu- Ale jeśli dojdzie do tego, że nic nie znajdziemy, to będę potrzebować twojej pomocy.

-Zawsze możesz na mnie liczyć. Pamiętaj- przytulił mnie do siebie.

-M-myślę, że będę też potrzebowała Kat. Cartera też. Ikari… nie wiem czy powinnam ją o to prosić, ale przydałaby się nam jej pomoc- uśmiechnęłam się lekko.

-Wiesz jaka ona jest. Zgodzi się.

-Nie chcę jej o to prosić. To jest bardzo niebezpieczne, nie tylko dla mnie, ale i dla was- westchnęłam.

-Nie umrzesz, okej!? Wszystko będzie dobrze- chłopak złapał mnie za nadgarstki i spojrzał w oczy. Uśmiechnęłam się.

-Gdyby coś jednak poszło nie tak… Wspominajcie mnie zawsze z uśmiechem i radością- bo tylko to ma sens. Gdybyście mieli mnie wspominać przez łzy- lepiej o mnie zapomnijcie*- oznajmiłam stanowczo, dumnie unosząc głowę- Chciałabym też żebyś to przekazał reszcie, przed rytuałem. Jeśli oczywiście do niego dojdzie- chłopak tylko kiwnął głową.

***

Etto...

Bardzo dramatyczny jest ten rozdział.

Jednak powiem tak- w moim życiu działo się ostatni kiepsko. Nie będę wam truć dlaczego. Mało was to pewnie interesuje xD

Jednak jest już lepiej i mam nadzieję, że dalej tak będzie.

Tak, więc nieco tego smutku zostało mi w sercu i przelałam to najpierw na papier, a później na klawiaturę i w wyszło to coś xD

A! I taka wiadomość dla Ikari:

Nie wiem czy mogę o to prosić, ale chyba w najbliższym czasie będziesz mi potrzebna xDD

*są to słowa, które usłyszałam kiedyś od mojej babci. Nie wiem skąd jej wzięła, wiem tylko, że gdy umarła, bardzo podnosiły mnie na duchu.