" Ech, Rada i ich perfekcyjne wyczucie czasu."

***Akisashi***

Spędziliśmy na dachu jeszcze kilka minut. Zastanawiałem się, co teraz zrobi ta cała anielska Rada...

Zaraz potem weszliśmy z powrotem do środka i ruszyliśmy korytarzem.

- Pewnie teraz będą chcieli cię tam ściągnąć, co...? - mruknąłem, zerkając na nią.

- Zapewne tak... - odparła dziewczyna. - Jestem pewna, że już wiedzą.

Znowu spojrzałem przed siebie i ścisnąłem mocniej jej dłoń.

Po dłuższej chwili milczenia odezwałem się:

- Nie zabiorą cię. Nie pozwolę im na to.

Jak na komendę, błysnęło oślepiająco białe światło. Gdy zniknęło, przed nami stały dwie postacie.

Były aniołami, wyglądali na około dwadzieścia lat.

Zmierzyli nas wzrokiem i jeden z nich odezwał się:

- Wiecie, po co tu jesteśmy. Proszę z nami, księżniczko.

- Po moim trupie. - syknąłem, zasłaniając moją towarzyszkę. 

***Kazahana***

 Szybka reakcja Rady, tych leniwych staruchów, którzy zawsze ociągali się tak długo, jak to było możliwe, wywołała moje zdziwienie. Albo jakimś cudem nagle zapragnęli wypełniać swoje obowiązki, albo, jak sądzę, chcieli się zrewanżować za wydarzenia sprzed osiemnastu lat, kiedy to moi rodzice tak pięknie oszukiwali starców przez ponad dwa lata. A kiedy już zorientowali się, że księżniczka nie przestrzega prawa, było już za późno.

 Czy znałam tę dwójkę? Może kiedyś zamieniłam z nimi dwa lub trzy zdania, zresztą, nie byłam zbyt rozmowna. Jakoś nie zbyt leżało mi zdobywanie nowych znajomości w miejscu, w którym, choć ponoć mogłam nazwa je domem, bywałam gościem.

 Obecność Akisashiego dodawała mi otuchy, jednak w moim sercu nadal gościł lęk. Nie wiedziałam przed czym, skoro zapewniał mnie, że i tak nie pozwoli mnie im zabrać. 

 Dziwiło mnie tylko, że wysłali jakiś dwóch dzieciaków. Bądź co bądź, zapewne wiedzieli, że chłopak nie jest podrzędnym „Utalentowanym”, na którego podziałają zwykłe zaklęcia i łopata. Oczywiście, tenże przedmiot należał do mojej kochanej mamy.

- Leniwe obiboki wreszcie wzięły się w garść. Szkoda, że w takich okolicznościach... - mruknęłam pod nosem, spuszczając wzrok.

 Ech, Rada i ich perfekcyjne wyczucie czasu.

***Akisashi***

- Jestem bardzo ciekaw ile macie mocy w tych cherlawych ciałach... - lekko się uśmiechnąłem, wystawiając przed siebie dłoń.

Wystrzeliłem z niej niewielką kulę Ki. Nie była zbyt silna, ale za to bardzo szybka.

Tamci dwaj w ostatniej chwili uskoczyli na boki, a mój atak wybił w ścianie za nimi pokaźną dziurę.

- Może jednak jesteście coś warci... - mruknąłem. - Sprawdźmy ile.

Zdematerializowałem się i pojawiłem za jednym z nich. Zanim zdążył zareagować, uderzyłem go otwartą dłonią w plecy, wyrzucając go kilka metrów do przodu.

- Uważaj! - krzyknął drugi. - Jest szybki!

- Ale akurat nie on będzie twoim zmartwieniem. - odezwała się Hana.

Szybko przyłożyła dłoń do podłogi i w stronę delikwenta zaczęły wyrastać lodowe kolce.

Zrobiła to z zaskakującą prędkością, posłaniec ledwie odskoczył, ale dziewczyna najwyraźniej właśnie na to czekała.

Lekko zmrużyła oczy i anioł został przebity lodowym ostrzem wystającym ze ściany.

Nie zwlekając dłużej, odwróciłem się w stronę drugiego przeciwnika.

Ten stanął w pozycji obronnej. Ja kilkakrotnie zniknąłem i pojawiłem się, za każdym razem bliżej niego.

Nim się zorientował w sytuacji, wyrzuciłem go w powietrze i zlikwidowałem sporą kulą energii.

***Kazahana***

- Tak właśnie pracuje Rada... jeśli szybko, to nieskutecznie. - westchnęłam i zerknęłam na oponenta. Nie żył. Nie moja wina, że na własne życzenie wpakował się w kłopoty.

 Pstryknęłam od niechcenia palcami i cały lód znikł. Anioł bezgłośnie upadł na podłogę, zostawiając pokaźną plamę białej, skrzącej się krwi na ścianie. Jakie marnotrawstwo...

- Masz rację.

- Zawsze ją mam. - uśmiechnęłam się lekko w stronę Akisashiego. Bądź co bądź, pokazał klasę. Nie wiem, czy chciałabym go mieć za przeciwnika, ale sądząc po jego wyczynie, raczej odstąpiłabym od tej przyjemności.

 Zerknęłam na sukienkę. Na szczęście nie została uszkodzona. Nawet nie pobrudziłam sobie rąk. Utwierdziło mnie to tylko w przekonaniu, że Rada traci na wartości.

 Może jedynie bałam się, jaka będzie reakcja królowej. Miałam nadzieję, że nie dostanie z tego wszystkiego zawału.

***Akisashi***

- Tak, tak... - podszedłem bliżej i przytuliłem ją. - Chodźmy, trzeba coś wymyślić.

Chwyciłem jej dłoń i ruszyliśmy korytarzem.

- Pewnie zaatakują znowu, tym razem wyślą kogoś lepszego. - odezwała się Hana.

- Dlatego trzeba cię ukryć. - lekko się uśmiechnąłem.

- To nie będzie łatwe... - mruknęła dziewczyna.

- Ale jest możliwe. - zauważyłem, przystając. - Mogłabyś wyciszyć swoją energię?

Hana zamyśliła się na moment, a potem powoli powiedziała:

- Mogłabym...ale byłoby mi ciężko...

- Masz mnie. - uśmiechnąłem się do niej. - O nic się nie martw, dobrze?

Schyliłem się i lekko ją pocałowałem.

***Kazahana***

 Odwzajemniłam pocałunek, próbując jednocześnie zmniejszać poziom mojej mocy. I tak będąc w Akademii, starałam się chociaż częściowo tłumić aurę. Jednakże nie zawsze jest to możliwe, nie pomijając również tego, że czasem mogą nastąpić skutki uboczne, ale raczej w moim przypadku na nie nie liczyłam.

 Odsunęłam się od Akisashiego.

- Jak bardzo mam ją wyciszyć? - zapytałam cicho.

- Jak bardzo się da.

 Młodzieniec położył mi dłoń na ramieniu. Pewnie nawet nie wiedział, jakie to dla anielskie rasy trudne. Niech sobie też czasem spróbuje wyłączyć jeden ze swoich zmysłów, to zobaczymy, jak będzie się czuł. Ale jak mus to mus...

 Aura z każdą sekundą się zmniejszała, a ja czułam się coraz słabiej. Trochę minie zanim przywyknę do takiego stanu rzeczy. 

***Akisashi***

Widziałem jakie to dla niej trudne, z każdą sekundą coraz słabiej wyczuwałem jej energię, jednak widziałem że powoli zaczynała się chwiać na własnych nogach.

Otoczyłem ją ramieniem żeby nie upadła i szepnąłem:

- Dobrze, jesteś już prawie niewyczuwalna...

Dziewczyna zamknęła oczy i wzięła głębszy oddech.

- Jak się czujesz...? - spytałem.

- N-Nie jestem...przyzwyczajona. - Hana oparła się o mnie. - Ale...będzie dobrze, przywyknę...

- Musimy stąd odejść... - mruknąłem. - Ukryć się gdzieś.

Mówiąc to, wziąłem ją na ręce i ruszyłem w stronę jej pokoju.

- Masz coś do zabrania? 

***Kazahana***

- Parę rzeczy... trochę ubrań... nie ma tego dużo... - szepnęłam, opierając się o jego klatkę piersiową. Starałam się nie stracić czujności, chociaż przy aurze Akisashiego moja obecna była zupełnie niewyczuwalna. Ciekawe tylko, ile zdołam wytrzymać przy takim stanie rzeczy.

 Czułam się dosyć bezbronna. Nie byłam w stanie nawet normalnie się poruszać, a co dopiero walczyć. Jednak ufałam Akisashiemu i wiedziałam, że nie pozwoli mnie skrzywdzić.

 Dotarliśmy do mojego pokoju i z pomocą bruneta szybko się spakowałam. Oczywiście tak jak to było możliwe. O dziwo, nie czułam się ani trochę lepiej, co gorsza, chciało mi się spać. Powieki same mi się zamykały.

- Trzeba zostawić jakąś wiadomość dyrektorce... - mruknęłam.

 Tak... Niebieska albo zaraz zacznie nas poszukiwać, albo zamartwiać. A bycie poszukiwaną i przez kierowniczkę placówki i przez rodzinkę nie było najlepszą perspektywą.

***Akisashi***

- Racja... - mruknąłem.

Pomogłem Hanie usiąść na łóżku, a sam zająłem miejsce przy stoliku. Wziąłem plik karteczek i długopis i zamyśliłem się.

- Więc tak... - zacząłem pisać, jednak nie szło mi to zbyt dobrze.

Kilka razy przekreśliłem napisane zdanie.

W końcu udało mi się naskrobać coś, co można było nazwać wiadomością pożegnalną:

"Na wstępie zaznaczam że nie zawaham się pani pozbyć, jeśli tylko dowiem się o jakiejkolwiek próbie odnalezienia nas.

Tak, opuszczam tą pseudo-Akademię razem z Kazahaną. Wiem, że ma pani kontakty z Radą, ale nie radzę ich o czymkolwiek informować.

~Akisashi"

- Wielkie dzieło to to nie jest, ale ujdzie. - mruknąłem, patrząc na karteczkę. - Zaczekaj chwilę, zaraz wrócę.

Położyłem na czole dwa palce i przeniosłem się przed drzwi gabinetu dyrektorki. Wsunąłem karteczkę pod drzwi i wróciłem w ten sam sposób.

- Dobra, to wszystko. - zarzuciłem sobie torbę z ubraniami Hany na ramię, wziąłem ją na ręce i lekko się uśmiechnąłem. - Wszystko będzie dobrze, obiecuję ci to.

***Kazahana***

- Dziękuję... - szepnęłam, przymykając oczy. Zdałam się całkowicie na niego, musiałam mu zaufać. Dla wspólnej przyszłości... Cieszyłam się, że zareagował bardzo szybko i zupełnie nie przejął się sobą. Na każdym kroku mi imponował swoją postawą i podejmowanymi decyzjami.

 Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Mogę zasnąć?

 Nie byłam pewna, czy to było wskazane. Tak to jest, kiedy po raz pierwszy doświadcza się takie uczucia. Ciągle czułam się słabo.

***Akisashi***

- Tak, tak... - skinąłem głową. - Odpocznij, wyjdzie ci to na dobre.

Hana lekko się uśmiechnęła i zamknęła oczy.

Nie tracąc czasu, wyszedłem na korytarz i ruszyłem szybkim krokiem w stronę głównego wyjścia.

Cały czas sprawdzałem pobliski obszar, anioły mogły pojawić się w każdej chwili.

Jednak udało mi się wyjść na dwór i wybiegłem za bramę. Zaraz za nią uniosłem się w powietrze na około pół metra. Na razie nie mogłem się zatrzymać, nie mogłem jej narażać...

***Kazahana***

 Spało mi się dosyć przyjemnie po raz pierwszy od bardzo długiego czasu. Obudziło mnie dopiero padające na moją twarz przyjemne ciepłe. Otworzyłam zaspane oczy. Dokoła noc, tak ciemna i głęboka jak jeszcze nigdy. Bezchmurne aksamitne niebo i migoczące, złote gwiazdy... Królujący księżyc z wyższością dumnie wisiał na nieboskłonie. Wokół otaczały nas ciemne drzewa, a najbliższą okolicę oświetlał jedynie płomień skrzącego się ogniska. 

 Poczułam czyjąś dłoń na moich błękitnych włosach. Spojrzałam w górę i zauważyłam uśmiechającego się delikatnie bruneta. 

 Akisashi mnie nie zostawił...