NIE OGARNĘ SIĘ, AŻ TA WALIZKA STĄD ZNIKNIE!

Popatrzyliśmy zdziwieni jak Claire odbiegła.

- Em…ciekawa osoba – Sun rzucił po chwili a ja uśmiechnęłam się szeroko.

- Tak, bardzo ciekawa – starałam się powstrzymać od śmiechu i setki długich opowieści.- A tak przy okazji, dzięki, że mnie odniosłeś do pokoju.

- N-nie ma sprawy – zarumienił się lekko. Nie zapytałam jednak, zamiast tego dalej się uśmiechałam.

- Dobra, ja na razie idę, do zobaczenia – pomachałam do chłopaka po czym oddaliłam się do następnego korytarza. Stamtąd zbiegłam schodami na parter i zaczęłam spacerować po budynku. Jeżeli Claire była zmęczona, nie chciałam jej jeszcze bardziej męczyć moim towarzystwem. Jutro to zrobię muahaha!

- Czy ty jesteś w ogóle normalna? – Wyrocznia wskoczyła na moje ramię.

- Pff, przyjrzyj mi się jeszcze raz i sama sobie odpowiedź – zachichotałam.- Kto jak to, ty powinnaś to wiedzieć najlepiej! Skąd to pytanie?

- Hmm…pomyślmy…BO WJECHAŁAŚ TUTAJ CZOŁGIEM Z CLAIRE?! – wrzasnęła mi do ucha.

- Aua…nie tak głośno – odtrąciłam ją ręką.- Poza tym…to tylko czołg!

- TYLKO CZOŁG?! JA…Ja…potrzebuję pomocy psychiatrycznej…- zaczęła chlipać załamana. Spojrzałam na nią jak na idiotkę.

- Dopiero teraz to do ciebie dotarło?

- AKEMI!

***

Zdziwiłam się, że drzwi do pokoju były lekko uchylone, ale doszłam do wniosku, że pewnie któraś z moich współlokatorek musiała właśnie zapolować na biednego przechodnia z paczką żelek w ręce, więc śmiało weszłam do środka.

Widok był odrobinę zaskakujący.

Walizka. Shun pakujący moje rzeczy. Paczka żelek pod łóżkiem. Otwarte okno. Otwarta szafa...

CHWILA?! PACZKA ŻELEK POD ŁÓŻKIEM?!

- Akemi, dobrze że jesteś – Shun zaczął, po czym spojrzał na mnie pytająco, podczas gdy ja wbijałam przerażone spojrzenie w żelki.- Em…Akemi?

- PRZEZ TEN CAŁY CZAS MIAŁAM TU JESZCZE ŻELKI?! – padłam na kolana i zaczęłam lamentować.

- Aki?! Nie interesuje cię czemu on pakuje twoje rzeczy?! – Wyrocznia wykrzyknęła poirytowana.

- Nie, ja boję się tej walizki! – zaczęłam chlipać.

Nikt nie ogarniał, co się tutaj dzieje. Szczerze mówiąc, ja też nie…

- Akemi – Wyrocznia zaczęła.- Czy chcesz o tym opowiedzieć?

- Nie ma czasu na opowieści – ninja warknął.- Aki, zbieraj się z tej podłogi i pakuj swoje rzeczy z szuflady.

- ALE WALIZKA! – zaczęłam walić pięściami i nogami o podłogę.

- AKEMI OGARNIJ SIĘ! – Shunowi zaczynały puszczać nerwy.

- NIE OGARNĘ SIĘ, AŻ TA WALIZKA STĄD ZNIKNIE! – wydarłam się a chłopak zamarł zszokowany. Żyłka zaczęła mu niebezpiecznie pulsować.

- A w co zamierzasz się pakować, jeżeli ją stąd wyrzucę? – starał się mówić spokojnie.

- W…- nagle dotarło do mnie co chłopak powiedział.- Pakować? Po co? Przecież pokój nadal się trzyma, nie muszę go zmieniać…

- Nie zmieniasz pokoju – czarnowłosy rzucił cicho.

- Tylko? – podniosłam się z podłogi i spojrzałam na niego niepewnie.- O co ci chodzi?

- Akemi, wracamy na ziemię – powiedział stanowczo.

- C-co? Czemu?! – zaprotestowałam.- Ja nie chcę wracać!

- Zamierzasz siedzieć w tej szkole i czekać, aż was pozabija? – warknął zirytowany.- Ja nie będę na to patrzył. I dla twojego dobra, ty też nie powinnaś.

- Co? Kto pozabija? Dlaczego? O czym ty w ogóle mówisz? – miałam mętlik w głowie.

- Po prostu wracamy. Tutaj za mało trenujesz. Nieustannie coś ci się dzieje. Tam będziesz bezpieczniejsza – złapał walizkę i wyszedł z nią na korytarz. Wybiegłam za nim.

- A może tak byś mnie zapytał o zdanie?! – krzyknęłam z wyrzutem. Zatrzymał się i spojrzał na mnie.- Shun?

- Ale na ziemi jest moje miejsce – stwierdził oschle.

Na chwilę zapadła cisza.

- Ale moje nie – wyszeptałam, wbijając w niego wzrok.- Moje jest tutaj. Nieważne, co się stanie. Tu mam swoich przyjaciół, chcę móc być z nimi, pomagać im. Jestem tu szczęśliwa…

- A ja nie – jego głos nadal był zimny, cała ta sytuacja go w ogóle nie ruszała. – Wracaj ze mną.

Pokręciłam głową i objęłam się ramionami.

- Nie decyduj za mnie – starałam się opanować złość.

- Dlaczego ty nigdy nie rozumiesz, że to jest dla twojego dobra?

- Bo to nie jest dla mojego dobra! – zaczynałam się trząść. – Nie jestem dzieckiem!

- Ale zachowujesz się jak one! – syknął.

- Tak?! Bo co?! – czułam jak ogień zaczyna mnie powoli rozsadzać.- Bo chodzę uśmiechnięta?! Bo mam czasem ochotę zrobić coś szalonego?!

- Czasem?!

- NO DOBRA! CO CHWILA! Ale chyba za to oni mnie kochają! Za coś muszą! – starałam się opanować, ale bardzo słabo mi to szło. – Jestem dojrzalsza, niż ci się wydaje! Nie  dostrzegasz tego, bo nieustannie traktujesz mnie jak dziecko! Dla twojej wiadomości, mam szesnaście lat i, och, niespodzianka, UMIEM MYŚLEĆ!

- Gdybyś tak dobrze myślała, odeszłabyś teraz ze mną – zmrużył oczy.- W tej akademii jest za spokojnie. Nie czujesz, że niedługo coś się wydarzy?

- Nawet jeżeli, to będę na to gotowa. BędzieMY gotowi – wzięłam głęboki wdech.

- Dobrze, rób jak chcesz w takim razie. Ale jak będziesz patrzyła na cierpienie przyjaciół, przypomnisz sobie moje słowa – warknął po czym się odwrócił i zaczął iść dalej.

- Nie będę na nie patrzyła, bo na  nie nie pozwolę – szepnęłam a on zniknął za rogiem. Chwilę stałam jeszcze z bezruchu, usiłując opanować drżenie. Gdy mi się to jednak nie udało, oparłam się plecami o ścianę, tylko po to, aby po chwili się po niej osunąć na podłogę. Oparłam łokieć na kolanie i głowę na dłoni. Przymknęłam oczy. Dopiero teraz zaczynało do mnie trafiać, co się w sumie stało.

***

Nie wiem, ile tak siedziałam. Może kilkanaście minut, może godzinę, a może i kilka.

Gdy otworzyłam oczy, przez chwilę przyglądałam się już dawno widniejącemu księżycowi na niebie. Westchnęłam cicho, podniosłam się i otarłam łzy wierzchem dłoni.

W pokoju było całkiem ciemno. Moje rzeczy nadal leżały na swoim miejscu. Rzuciłam się na łóżko i nakryłam na głowę poduszką.

- Spać. Spać. Spać! – powtarzałam uparcie w myślach, mając nadzieję, że sen przyjdzie szybko. Jednak chyba nie zamierzał być aż tak łaskawy. Czułam, że czeka mnie bezsenna noc.