"-Robimy napad!- oznajmiłam i wybiegłam z pokoju."

Kopnęłam jakiś pojedynczy kamień leżący na ziemi z głośnym westchnięciem. Podniosłam wzrok by spojrzeć na rozgwieżdżone niebo. Noc była dziś szczególni chłodna. Mocnie opatuliłam się czarną, dżinsową kurtką. Rozejrzałam się. Ulice były całkowicie puste. Jedynie jakaś lampa w okolicy dawała chociaż trochę światła. Wyciągnęłam z kieszeni komórkę. 24:50. No do jasne cholery gdzie ona się podziewa. Miała tu być pół godziny temu. Nagle usłyszałam głośny stukot obcasów. W moją stronę zmierzała czarno włosa dziewczyna z pasemkami koloru białego. Wstałam gwałtownie ze schodów, na których dotychczas siedziałam.

-No nareszcie!- spojrzałam na nią z wyrzutem. Przewróciła oczami.

-Matka mnie z domu nie chciała puścić. Chyba dwadzieścia razy pytała mnie czy wszystko mam i czy się nie boję!- ruszyłyśmy szybkim krokiem w stronę starego, zniszczonego budynku- Zazdroszczę ci twojej. Czy ona się w ogóle o ciebie nie martwi?

-Martwi. Ale wie, że sobie jakoś poradzę- zaśmiałam się.

-Tak, tak. Alchemia- westchnęła- dlaczego ja nie urodziłam się z tą umiejętnością!- wzniosła oczy ku niebu.

-Cóż. Niektórzy rodzą się z mocami, a inni z talentem- popchnęłam metalowe, ciężkie drzwi, puszczając ją przodem.

-Daj spokój Oda! Wcale nie jestem taka wspaniała!- zaprotestowała wchodząc po schodach.

-Tak, tak. Wmawiaj to naiwnym- zachichotałam- Zrozum Rea! Masz talent do rysowania! I Nie zaprzeczaj!- pociągnęłam ją to Sali. Położyłyśmy torby na podłogę i usiadłyśmy. Rea wyciągnęła bloki, węgiel, ołówek, kredki i zaczęła rysować. Ja za to związałam swoje blond włosy w ciasną kitkę i wyjęłam różne księgi. Czytałam je i jednocześnie wykonywałam nowe rzeczy za pomocą alchemii. Nagle z mojej kieszeni wyleciała czerwona kulka. Zawisła zaraz obok mojej głowy i przez chwilę przyglądała się moim poczynaniom.

-Oda?- odezwała się kulka.

-Tak Serbia?- spojrzałam na nią. Przez chwilę milczała.

-Dobra nie ważne…- usadowiła się na moim ramieniu, a ja wróciłam do poprzedniej czynności. Niespodziewanie rozbłysło jasne światło. Zakryłam oczy i poczułam jak kręci mi się w głowie. Nagle podłoga zniknęła, a ja pojawiłam się w zupełnie innym miejscu. Wisiałam… w powietrzu!! Poczułam jak zaczynam spadać. Zaraz potem wylądowałam na zimnej marmurowej posadzce. Prze de mną stała młoda kobieta.

-Witam panienkę- odezwała się.

-Dzień dobry- odezwałam się grzecznie i podniosłam z ziemi – Gdzie ja jestem? – zapytałam.

-Znajdujesz się w Baku-Akademii! To „szkoła” dla wojowników bakugan!- krzyknęła radośnie- Ja jestem Dyrektorką. Oto klucz do twojego pokoju. Ma on numer  179. Nie masz na razie współlokatorek. Powodzenia w szukaniu- zakończyła wypowiedź i odeszła. Rozejrzałam się. Dopiero zauważyłam, ze znajduję się w ogromnym, ozdobnym holu. Brakowało tu jedynie kryształowego żyrandola. Westchnęłam i ruszyłam na poszukiwania pokoju.

*Po jakimś czasie*

Nie miałam większego problemu ze znalezieniem pokoju. Moja szkoła była nie wiele mniejsza niż ta Akademia. Opadłam zmęczona na łóżko. Jestem ciekawa, czy poinformowali Reę i mamę o całym zdarzeniu. Inaczej odejdą od zmysłów. Ale cóż! Co ja na to poradzę. Nie prosiłam się o to!

-Chyba jednak nie będzie tak nudno!- do pokoju wleciała Serbia.

-Tak? A co tu ciekawego?- burknęłam odnosząc się.

-Magazyny z żelkami, psychopatki i tak dalej- podleciała do mnie.

-Powiedziałaś żelki!- wyprostowałam się.

-Nooo… Tak.

-Robimy napad!- oznajmiłam i wybiegłam z pokoju.